ตั้งแต่ข้าพเจ้าจำความได้ข้าพเจ้าไม่เคยแยกกันอยู่กับพ่อแม่และพี่ๆน้องๆเลย พอข้าพเจ้าได้เข้าเรียนศึกษาในระดับอุดมศึกษา ข้าพเจ้าแทบไม่ได้อยู่ร่วมกับพ่อแม่ที่บ้านเลย เพราะตั้งแต่ข้าพเจ้าได้เรียนมหาวิทยาลัย ข้าพเจ้าก็จะพักอยู่ที่หอกับเพื่อนซึ่งเพื่อนที่ข้าพเจ้าพักอยู่ด้วยกันนี้ ก็ไม่ใช่เพื่อนที่รู้จักกันมาก่อนมิหนำซ้ำยังมีเพื่อนที่ต่างศาสนาอีกด้วย ตอนแรก ๆข้าพเจ้ามีความรู้สึกกลัวหวาดระแวงที่ไม่มีพ่อกับแม่คอยอยู่ข้างๆเรารู้สึกว้าเหว่ ไม่มีกำลังใจ แต่ที่ไหนได้ เพื่อนในบางเวลาก็สามารถเป็นพ่อเป็นแม่ของเราได้ คอยตักเตือนเราในเวลาที่เราทำผิด ในยามที่เราไม่สบายเจ็บไข้ได้ป่วยก็มีเพื่อนที่อยู่หอเดียวกันกับเรา คอยดูแลเราเหมือนพ่อกับแม่ของเรา สิ่งทีข้าพเจ้าภูมิใจมากที่สุดในชีวิตนี้ คือ การได้รู้ว่าเพื่อนก็มีความสำคัญเหมือนพ่อกับแม่ของเรานั่นแหละ ยามเราทุกข์เพื่อนก็ทุกข์ ยามเราสุขเพื่อนก็สุขตามไปด้วย สุดท้ายนี้ ข้าพเจ้าก็อยากจะฝากคำ ๆ หนึ่ง ให้เพื่อน ๆ น้อง ๆทุกคนได้รู้อะไรบางอย่างไว้ว่า " คนเราควรมีอดีตอยู่ข้างหลัง และมีความหวังอยู่ข้างหน้า " เท่านี้ละค่ะ ข้าพเจ้าเชื่อนะค่ะว่า สิ่งนี้จะทำให้ชีวิตของคนเรามีความสุขได้อย่างเที่ยงแท้
ผู้เขียน นางสาวอามาล แวสอเฮาะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น