เรื่องประทับใจ-ความทรงจำสีจาง

วันหนึ่งในช่วงปิดเทอม และ หลังปัจฉิมนิเทศ ของนักเรียนชั้น ม.6 เป็นวันที่ทุกคน รอประกาศผลสอบ o-net a-net เพื่อที่จะเข้ามหาลัยต่างๆ ที่ตนต้องการ หลายคนก็ติดโควตา มหาลัยต่างๆแล้ว และหลายคนก็ยังไม่มีที่เรียน ผมคนหนึ่งก็ยังไม่มีที่เรียน เลย ต้องรอลุ้นผลสอบเหมือนกันว่าจะติดกับเขาไหม หลังจากที่ทุกคนรับ ประกาศผลการเรียน เทอม 2 เรียบร้อยแล้ว ส่วนตัวผมเองต้องไปรับคนสุดท้าย เพราะว่ารูปถ่ายเรายังไม่ได้ให้อาจารย์ เราเลยต้องไปรับ 2 คนกับเพื่อนในวันที่โรงเรียนปิด พอผมได้ก้าวเข้าไปในโรงเรียน บรรยากาศจากที่เคยเต็มไปด้วยเสียงนักเรียนวิ่งเล่น กลับกลายเป็นเสียงลมของต้นไม้ที่พลิ้วไหว ซึ่งเราไม่เคยจะได้ยินมาก่อน เหมือนเวลาจะหยุดหมุนในช่วงเวลานั้นเลยจริงๆ ผมมาโรงเรียนกับเพื่อนคู่หูผมคนหนึ่ง ที่เคยใช้เวลาอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลา 3 ปีกว่าๆ ซึ่งจะเรียกได้ว่า เป็นเพื่อนคู่ใจจริง ไม่ว่าจะตอนทำงานกลุ่ม , กินข้าว , ไปเที่ยวเล่นกัน ส่วนตัวผมเองในห้องไม่ค่อยจะคุยกับเพื่อนคนอื่นมากเท่าไร นอกจากเพื่อนสนิทของผมที่ มีอยู่ 2 คน หลังอาคารเรียนใหญ่แห่งหนึ่ง ที่มีโต๊ะเก้าอี้ไม้หินอ่อน เป็นแถวเรียงยาว เป็นโต๊ะๆ ภายใต้ร่มของต้นไม้ใหญ่ ที่เพื่อนๆทุกคนในห้องผม มักจะนั่งเล่นคุยกัน เป็นประจำทุกวัน บรรยากาศที่เคยเป็นช่วงเวลาแห่งความวุ่นวาย ต่างๆ เช่น การลอกการบ้านวิชาต่างๆ ที่ใกล้จะเรียนในอีกชั่วโมงข้างหน้า การจดโพยต่างๆ เมื่อใกล้เวลาจะสอบเก็บคะแนนต่างๆ ในห้อง , การทะเลาะวิวาทกับเพื่อนกันเอง , นั่งเล่นกีต้า- หมากฮอท , นอนหลับพักผ่อน อาจเป็นที่สำคัญของพวกเราที่อยู่ด้วยกันมาเลยจริงๆ เมื่อผมนั่งลงที่โต๊ะที่เรานั่งเล่นกันประจำกับเพื่อนสนิทอีกคน ซึ่งในช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่นั่งรออาจารย์มา เป็นช่วงเวลาที่เงียบสงบมีแต่เพียงเสียงของธรรมชาติ ซึ่งทำให้ผมคิดถึงเรื่องราวเก่าๆที่ทำให้รู้สึกดีเมื่อได้นั่งอยู่บริเวณนี้ มองเห็นสภาพที่โต๊ะทุกว่างเปล่ามีแต่เศษไบไม้ที่รกหูรกตา จากเคยที่มีเพื่อนเราเคยนั่งเล่นคุยกันทุกวัน ผมเลยพูดกับเพื่อน อีกคนว่า “ นี้เราต้องไปจากที่นี้แล้วหรอว่ะ ” เมื่อผมพูดไปแล้วรู้สึกข่นลุกขึ้นมาทันที เมื่อผมรับเสร็จแล้วก็ได้แยกย้ายกับเพื่อนกลับบ้าน เวลาผ่านไปเร็วดีจริง เมื่อผลสอบประกาศออกมาเพื่อนทุกคนได้ที่เรียนหมดแล้ว ตัวผมเองก็ติด มอ.ปัตตานี หลายคนในห้องก็ไปอยู่ต่างจังหวัดไกลๆ ส่วนเพื่อนสนิทของผมมันก็สอบพยามบาล 3 จชต. ติดจึงได้ไปอยู่ จ.นครสวรรค์ จึงไม่มีเวลาจะได้เจอกันอีกเท่าที่ควร เมื่อผมต้องใช้ชีวิตอยู่ในมหาลัยที่มีคนมาจากหลายจังหวัดทำให้รู้ว่าเราไม่ได้อยู่บนโลกนี้แต่เพียงลำพัง
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ชีวิตต้องดำเนินต่อไป
*** ฟ้าสาง ต่างคนก็ต่างแยกย้าย.... ***

เขียนโดย นาย วิทยากร อินทรอุดม

รศ. ปกครอง No.5020710209 G.01