กันยายน 01, 2550

s5020610161


ความประทับใจในชีวิตเรื่องนี้เป็นเรื่องของคน 2 คนที่เกิดมาไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่จากความไม่รู้จักนั้นแหละทำให้เราได้มาสนิทกันและผูกพันกันมาก เขาคนนั้นเป็นคนที่หัวโบราณนิดๆ ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองสักเท่าไรเราเริ่มสนิทกันตอนอยู่ม. 3 น่ะไปกินข้าวก็ไปด้วยกัน เวลาไปห้องเราก็ไปด้วยกัน พอเริ่มเปิดเรียนตอน ม.4เราไม่ได้นั่งใกล้กัน เขานั่งหน้า ส่วนเราเป็นเด็กหลังห้องเลยล่ะ เราห่างกันมาก บางทีเราแถมไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำและความห่างกันนานๆทำให้เราเกิดความชินและไม่ค่อยคุยกันถึงกระทั้ง ม.5เทอมหนึ่งพอเข้าเทอมสองเราเริ่มมาสนิทกันมากขึ้นแต่มันไม่เหมือนเมื่อก่อน ช่วงนี้เห็นช่วงที่เราเกเรสุดเลยล่ะเป็นเด็กเที่ยวเลยเรียนก็ไม่เข้าอ่ะ เขาก็ค่อยบอกเรา ค่อยเตือนเราตลอดเวลาแต่เราไม่เชื่อเขาเองจนกระทั้งเปิดเทอมตอนม.6เราได้นั่งที่ใกล้กันเริมสนิทกันมากขึ้นแล้วเขาบอกอะไรเราก็เชื่อเขามากขึ้นทำให้ชีวิตเรากลับจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยล่ะและทำให้เราได้มายืนจนถึงจุดนี้ ก็อยากบอกเขาว่าขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่เขามีให้เราเสมอมา ถ้ามมีเขาเราก็คงไม่ได้มายืนจุดนี้

ผู้เขียน s5020610161@mor-or.pn.psu.ac.th

1 ความคิดเห็น:

อันธิฌา ทัศคร กล่าวว่า...

มิตรภาพ และความรู้สึกดีๆที่เราได้รับจากเพื่อน เป็นสิ่งที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีวันลืมได้

แม้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ พอเราหวนย้อนไปคิดถึงวันเวลาในรั้วโรงเรียน มันชวนให้คิดถึงวันเก่าๆ เพื่อนเก่าๆ ถ้าใครมีเพื่อนที่คบกันเรียนด้วยกันอยู่ตอนนี้ ขอให้เอื้อเฟื้อแบ่งปันและเป็นมิตรที่ดีต่อกันไปนานๆนะคะ